A l’occasion de l’exposition « Focus » qui se tient à la résidence de l’Ambassade de Belgique à La Haye (Pays-Bas), Walter van van Teeffelen, dresse le portrait de quelques artistes liégeois, publications en ligne sur le site « If the is now ». Rappelons que cette exposition regroupe des oeuvres qui proviennent de la Collection de la Province de Liège. Parmi les artistes concernés, on compte Jacques Lizène, Marie Zolamian ou encore Sophie Langohr.
A chacun, Walter van van Teeffelen a posé cinq questions, sur leurs préoccupations principales, sur l’œuvre qu’ils estiment la plus importante de leur corpus, sur le rôle de l’artiste dans notre monde contemporain. Résultats. Voici la contribution de Jacques Lizène.

Van Jacques Lizène hangt er op de tentoonstelling op de Belgische ambassade in Den Haag een mooi werk boven een bruine opbergkast. Je ziet Jacques Lizène zelf met een ananas op zijn hoofd. De helft van zijn gezicht heeft hij rose gemaakt, met rode lippen. En op de plaats van zijn linkeroor zie je een uitstekend ezelsoor.

Het werk heeft de titel Peinture nulle 1964, sur l’ idee de mettre n’ importe quel objet sur la tete 1994, en remake 2010. Jacques Lizène die zichzelf ook de kleine luikse meester van de tweede helft van de twintigste eeuw noemt, is de uitvinder van l’art nul oftewel ART ZERO. Toen ik hem vroeg naar zijn kunstwerk op de Belgische ambassade zei hij : ‘C’ est une sculpture mediocre d’après les projets (dessins) d’ art syncretique de 1964.’ Hij wil het zeker geen design noemen, oftewel ‘disign’ zoals hij het toentertijd het design noemde.

Storende werken

Hij heeft zeker een centraal thema en zelfs perifere thema’s in zijn werk, zegt hij, maar hij vindt het niet zijn taak zich daarover uit te laten. ‘Laat dat maar over aan de kunstcritici. Ik werk intuïtief, dat lijkt me voldoende toelichting.’

Sinds 1961 is hij kunstenaar, en bijzonder productief ook. Hij is een virtuele verzamelaar, zegt hij, en hij ervaart het leven ‘achteruit gaande’. Jean-Michel Botquin beschrijft Jacques Lizène als ‘een gezagsondermijnende artiest die zowel in België als in het buitenland bekend is, hij mixt video, geluidsvoorwerpen, foto’s en schilderwerk. Hij maakt storende werken die het tegenovergestelde van de artistieke normen, de esthetiek en de goede smaak beweren.’

Doorgekruisde wankele stoelen

Ter gelegenheid van een tentoonstelling op de Design Biennale in Luik in 2012 schreef Botquin verder: ’Alle soorten dingen kruisen, dieren, gezichten, gebouwen, bomen, auto’s, stoelen, beeldhouwwerken, twee stijlen uitsnijden en door elkaar mengen: Jacques Lizène maakt sinds 1964 syncretische kunst. Terwijl hij in 1965 besluit niet te verwekken doet de kleine luikse meester sindsdien niets anders dan koppelen, maar hij verandert, hij beledigt, hij overschrijdt, hij verheugt zich over de disharmonie en juicht zelfs als deze niet waargenomen wordt.

Schipbreuk van blikken, salononderdompeling voor trendy verzamelaars, kapseizen van kasten en buffetten, doorgekruisde wankele stoelen: Jacques Lizène reactiveert de ondergang en schudt de concepten door elkaar. Hij zaagt stoelen en meubels, brengt ze samen, stelt ongelooflijke kruisingen samen; hij orkestreert ongerijmde ontmoetingen, organiseert botsingen van vreemde elementen en stelt de aanrijdingen bij; hij hangt stoelen aan de muur of stapelt ze als totems op, brengt de meubels in onevenwicht, legt zogezegde onhandige stillevens op de meubels.

De stoelen dansen, kronkelen of slapen terwijl de meubels zinken en wankelen. In een opzettelijke chaos is de verstoring systematisch. Lizène gooit de meubels om zoals hij de waarden omgooit (…)

( Uit No Design, tekst van Jean-Michel Botquin ter gelegenheid van de tentoonstelling tijdens de Design Biennale in Luik in 2012.)

[sociallinkz]

L’édition 2015 du sac d’Art Brussels a été confié à l’artiste belge Jacques Lizène (Liège, 1946), représenté par la galerie Nadja Vilenne (Liège, BE), sur invitation de Katerina Gregos.

On sait combien Jacques Lizène est fécond. Certes, le terme semble inapproprié puisque le Petit Maître décide en 1965 de ne pas procréer, position qu’il confirme en 1970 par sa «Vasectomie (sculpture interne) », fondation même de tout son Art d’Attitude, mais il en est ainsi : Lizène conçoit un impressionnant corpus d’idées qu’il décline en « remakes », développant un art qu’il qualifie de sans talent, ce qui coupe court à toute critique de jugement. Depuis 1964, il trace des petits dessins qu’il qualifie de médiocres. Bon nombre sont de style néo rupestre, mettant en scène de petits bonhommes généralement ithyphalliques courant derrière de petites femmes fessues. Le sexe et principalement l’interrogation génétique sont parmi ses principales préoccupations. « Certains artistes aujourd’hui écrit Jean de Loisy, tels Jacques Lizène ou Paul MacCarthy, endossent un rôle singulier. Grotesques, triviaux, ils tendent au regardeur le miroir dans lequel se reflètent les travers de la société. L’indécence ne les gêne pas puisque c’est la nôtre, ils sont les personnages libres qui déjouent les tentatives coercitives du consensus. Ils permettent à l’art contemporain de remplir l’une de ses fonctions majeures : mettre en turbulence les convictions et rejouer ce qui paraît acquis ».

Autoproclamé Petit Maître liégeois de la seconde moitié du XXe siècle, Jacques Lizène (1946) vit et travaille à Liège. Plasticien, peintre, dessinateur, vidéaste, artiste conceptuel comique, Lizène ne cesse de produire des œuvres branlantes, inintéressantes, vaguement humoristiques, généralement stupides mais toujours ancrées dans une critique radicale du système artistique.

Le sac de Jacques Lizène sera vendu 15 € à l’entrée de la foire.

*Jacques Lizène, petit dessin médiocre façon 1964, l’interrogation génétique, en remake

The bag for the 2015 edition of the fair is designed by the Belgian artist, Jacques Lizène (Liège, 1946), represented by Galerie Nadja Vilenne (Liège, BE) on invitation by Katerina Gregos.

We all know how fecund Jacques Lizène is. Admittedly, the term seems somewhat inappropriate, since 1965, when the Little Master decided not to procreate, a position he confirmed in 1970 by means of his Vasectomie (sculpture interne)/Vasectomy (Internal Sculpture), and which decision has been the very foundation of all his Art d’Attitude/Attitude Art. But this is how it is: Lizène has developed an impressive body of ideas, which he expresses through his ‘remakes’, produced in a style he describes as talentless, making critical judgment impossible.

Since 1964, Lizène has produced small drawings that he characterizes as mediocre. Many are drawn in a ‘neo-rock art’ sort of style, featuring generally ithyphallic little men pursuing small, full-buttomed women. Sex and specifically the genetic interrogation are among his main concerns. ‘Some artists today, such as Jacques Lizène and Paul MacCarthy,’ writes Jean de Loisy, ‘assume a unique role. Grotesque, trivial, they hold a mirror up to the viewer, reflecting the foibles of society. Indecency does not bother them, because the indecency is ours; they are free characters who thwart the coercive attempts of the consensus. They allow contemporary art to fulfil one of its major functions: to perturb beliefs and challenge that which seems certain.’

Jacques Lizène (b. 1946), the self-proclaimed Little Master of Liège of the latter half of the twentieth century, lives and works in Liège. As an artist, painter, designer, videographer and comic conceptual artist, Lizène continues to produce quirky, uninteresting, vaguely humorous usually stupid and above all cheek-in-tongue works that nonetheless remain rooted in a radical critique of the art system.

The bag will be for sale at the fair for 15 € at the main entrance, Hall 3.

*Jacques Lizène, The Genetic Interrogation: a 2014 remake of a small mediocre drawing in 1964-style

[sociallinkz]